Vanita en Joe Monk zijn liefhebbers van muziek, literatuur en beeldende kunst, en tevens gezamenlijk actief op deze vlakken. Vanuit een onbevangen interesse hebben zij vooral oog voor de onderstroom van drijfveren en kwaliteiten die kunstenaars bewegen, en soms ook verbinden. Lees daar bijvoorbeeld hun interviews met improvisatiemusici op na, zie www.monastery.nl. Door dit soort nieuwsgierigheid verbleken scheidslijnen tussen kunstvormen, en ontstaan openingen en doorkijkjes die nieuw licht op de zaken werpen. Zo kwamen zij onder meer op de artistieke vraagstelling die zij in dit project met de R:IP wilden uitwerken:
 

Improviseren met vrije noten. Improviseren met gegeven woorden. Literatuur heeft, net als veel soorten moderne muziek, geen voor de hand liggende maat, geen “beat”, maar wel, als het goed is, een subtiel tijdsgevoel. Onze teksten zijn een partituur, een muzikaal vocabulaire. Geen begeleidende muziek en geen verhalende tekst. Wat zijn de mogelijkheden? De sprekers en de musici vormen samen één muziek. De tekst kan georkestreerd worden. Een koor van sprekers improviseert in meerdere lijnen, personages of onderwerpen. Wat blijft over van de verstaanbaarheid en is dat erg? Geven verschillende talen ook verschillende muziek? De sprekers moeten kunnen aanpassen, versnellen, uitschreeuwen, fluisteren, zingen, herhalen, contrapunt gebruiken, onderdelen laten vallen, en vooral stil kunnen zijn als de muziek dat vraagt. Meer vragen dan antwoorden en hopelijk is de verwarring aan het eind nog groter.